Vergi sistemleri oluşturma ilkeleri

Modern dünyada, herhangi bir ülkenin vergi sistemi sadece devletin finansal sistemindeki en önemli bağlantıdır, bunların ayrılmaz bir kısmı değil, aynı zamanda genel ekonomik düzenleme sistemidir. Vergi sistemleri, devletin finansal ve ekonomi politikasını uygulamak için etkili bir araç olarak kullanılır. Vergiler yardımıyla sosyo-ekonomik süreçler düzenlenir, teşvik edilir veya aksine, ekonominin bazı sektörlerinin ve faaliyetlerin ekonominin yapısal yeniden yapılandırılması çıkarlarına göre geliştirilmesi kısıtlanır ve sosyo-ekonomik genel tempo Geliştirme ve nüfusun istihdam düzeyi desteklenmektedir.

Bu sorunların çözümü bir vergi sistemi getirilerek otomatik olarak gerçekleşmez. Vergi sisteminin bir bütün olarak ve her verginin ayrı ayrı kendilerine atanan işlevleri yerine getirme yeteneği, inşa edildiği ilkelere bağlıdır.

Vergi sistemindeki ilkelerin önemi

Bir prensip , davranış veya değerlendirme için bir rehber olan bir teklif veya değerdir. Hukukta, bu olması gereken veya genellikle takip edilmesi gereken bir kuraldır. İzlenebilir bir şekilde takip edilebilir veya doğada gözlenen yasalar veya bir sistemin inşa edilme şekli gibi bir şeyin kaçınılmaz bir sonucu olabilir.

Vergi sistemleri oluşturma ilkeleri farklı pozisyonlardan yorumlanmaktadır. Temel olarak klasik vergilendirme ilkelerini kabul edin:

• принсипи адолати судӣ;
• katiyakan at kawastuhan ng mga buwis (laki, termino, pamamaraan at pamamaraan para sa pagkalkula);
• роҳати мӯҳлат ва усулҳои пардохт;
• Devlet için vergilerin etkinliği.

Adalet İlkesi

Ana ilke adalet ilkesi olarak kabul edilir, ancak farklı anlamlar vardır. Buradaki sorun, adaletin öncelikle sosyal, ahlaki ve etik bir kategori olmasıdır; Ve ekonomi için, bu çok göreceli bir kavramdır, doğada öznel ve bu nedenle belirsiz olmaktan uzaktır. Farklı adalet kavramları, farklı ekonomik ve vergi adalet kavramlarına yol açar.

Şu anda, dünya vergi teorisinde, vergilerin adaletine ilişkin iki ana bakış açısı vardır.

Birincisi, vergilerin gelirlerinin tutarı, makbuzları için koşullar ve diğer faktörlere bakılmaksızın tüm vergi mükellefleri için eşit olmasına dayanmasıdır. Aynı zamanda, vergi oranlarının seviyesi minimum olmalıdır (mümkün olduğunca düşük), faydalar da en aza indirilmeli ve ideal olarak hiç olmamalıdır.

Başka bir pozisyona göre, aksine, vergi oranlarının nominal seviyesinin temel öneme sahip olmadığına inanılmaktadır (çok yüksek olabilir). Öte yandan vergiler, gelir seviyesine bağlı olarak kapsamlı bir fayda ağı ve vergi oranlarının farklılaşması içermelidir. Bu durumda, yatay ve dikey adalet ilkeleri ilan edilir, gözlemi vergi mükelleflerinin gelirini eşitleyerek elde edilir.

Bu iki pozisyona uygun olarak, adalet ilkesi, ilk durumda, vergilendirilebilir gelir miktarından bağımsız olarak, sürekli bir vergi oranında gelirin orantılı olarak vergilendirilmesine dayanarak, vergilerin dikey ve yatay eşitliği ilkesi olarak formüle edilmiştir.

Dijital Finansman Üstünlük: Kapsamlı Bir Rehber

Finansal geleceğinizi güçlendirin: 'Mastering Dijital Finans' e -Kitabı kopyasını alın ve modern finansal manzaraların karmaşıklıklarını güvenle gezin!

E -kitabını al

İkinci durumda, adalet ilkesi iki ilkenin bir kombinasyonu olarak anlaşılmaktadır:

• Farklı koşullardaki kuruluşların vergi kanunları tarafından farklı şekilde ele alınması gereken dikey adalet ilkesi;
• Yatay adalet ilkesi - aynı koşullarda olan varlıklar vergi yasaları ile eşit olarak ele alınmalıdır.

Bu ilkenin uygulanması, vergi oranlarının vergilendirilebilir gelir seviyesinin büyümesine bağlı olarak vergi oranlarının arttığı ilerici vergilendirme yoluyla elde edilir.

Vergi teorisindeki her iki pozisyon da yeterli akıl yürütme ile doğrulanır, bu nedenle her birinin var olma hakkı vardır. Gelişmiş ülkelerin uygulamasına dönersek, vergi sistemleri çoğunlukla dikey ve yatay adalet ilkelerine dayanır. Temel vergi oranlarının farklılaşması yaygın bir fenomendir: her ikisi de doğrudan formda - gelir seviyesine bağlı olarak ilerici vergi oranları şeklinde (örneğin, temel gelir vergileri ABD'de alınır) ve gizli formda - esas olarak bir fayda sistemi yoluyla, bazen aynı anda doğrudan ve gizli form.

Özel İlkeler

Vergi sistemleri oluşturmanın klasik ilkelerine paralel olarak özel ilkeler vardır. Aralarında:

• katatagan ng batas sa buwis;
• వన్-టైమ్ టాక్స్ సేకరణ;
• Pagtatanghal ng pantay na pag -angkin sa pananalapi sa mga nagbabayad ng buwis;
• ระดับภาษีที่เหมาะสมที่สุด
• ความถูกต้องของระบบสิ่งจูงใจภาษี
• Vergi işlevlerinin (bütçe gelirlerindeki doğrudan ve dolaylı vergiler) optimal kombinasyonu vb.

Bu ilkelerin her biri vergi sisteminin bir veya başka bir unsuruna atıfta bulunur, böylece listeleri birçok kez genişletilebilir. Birlikte, vergi sisteminin verimlilik ve optimalite ilkesini oluştururlar.

Nihayetinde

Vergi sistemleri için, özel bir seride, vergi sisteminin tüm devlet bölgesindeki tek bir devletin ana özelliklerinde olması gereken vergi sisteminin birliği ilkesidir. Bölgesel devlet yetkililerine ve yerel yönetimlere vergi yetkileri, bireysel bölgesel vergi sistemlerinin kurulmasına yol açmamalı ve böylece tek bir vergi alanını yok etmemelidir.

Bir vergi sistemi oluşturma ilkeleri, işlevlerinin etkin bir şekilde yerine getirilmesi için koşullar yaratmalıdır.